Mam spóżnione spotkanie z handlarzem śmierci.

Krótka historia:

Mufin dorastał w miłym, przyjaznym domu, mając miłości rodziców pod dostatkiem. Sytuacja pieniężna zmusiła rodzinę do przeprowadzki w mniej wymagające miejsce. Wybrali jedną ze starych kamienic w Tennebris. Przez zepsutą okoliczną młodzież Mufin sam zszedł na złą drogę, stając się taki, jak ludzi w tym mieście. Pił, uciekał z domu, w końcu doszło do tego, że kradł i napadał. Kiedy grupa dzieciaków zaczęła przygodę z narkotykami, zaczęły się kontakty z mafią, a on zdecydował, ze woli właśnie takie życie. Opuścił rodzinę na dobre i całkowicie wkręcił w chory, brutalny świat. 

-A więc Cyryl Natter… - mężczyzna w garniturze uśmiechnął się wręcz dobrotliwie, kiedy chłopak mu przerwał, warknięciem wręcz.

- Mufin. Bez tych oficjalnych dupereli. – spojrzał na niego spode łba. Nie da się ugłaskać miłymi słówkami i zejść poniżej swojego poziomu. Mężczyzna w garniturze odchrząknął i usiadł naprzeciwko niego, wypraszając swoich strażników. Odezwał się lekko mrużąc oczy.

- Wiesz, masz dwadzieścia pięć lat. Nie szkoda Ci należeć do gangu Bezimiennych? Na pewno masz gdzieś rodzinę która na Ciebie czeka. – chłopak przewrócił oczyma i wręcz rozwalił się wygodniej na krześle. Uśmiechnął się kącikiem ust i prychnął.

- To jest moja rodzina, moje życie. Jestem odpowiedzialny za tych oszołomów. Nigdy ich nie zostawię. – mówił pewnie i stanowczo, drążąc oczyma mężczyznę, którego aż przeszły ciarki. Pokręcił powoli przecząco głową i odezwał się cicho, opuszczając wzrok.

- Czyli praktycznie, gangster z Ciebie doskonały… - podniósł wzrok by spojrzeć w lufę wymierzoną prosto w niego, przez Mufina. Spodziewał się tego więc zareagował niezwykle spokojnym uśmiechem. Chłopak odezwał się oschle.

- Tak. Zbyt doskonały. Uczeń przerósł mistrza, czyż nie tak? – powiedziawszy przybliżył się jeszcze bardziej, aby mężczyzna poczuł chłód lufy na swoim czole. Mężczyzna zamknął oczy i westchnął cicho. Skinął głową i wtedy rozległ się ogłuszający huk. Ciało padło martwe na stół, zabarwiając powoli na karmazynowo blat. Mufin przetarł broń o jego ubranie i schował broń pod koszulę, do kabury, na jej stałe miejsce. Ochrona nie wbiegła, przecież już prędzej długowłosy rozmówił się z Nimi. Ta chwila adrenaliny, że jednak zgasiło się ten płomień, jednym pociągnięciem palca.

 

Pif i paf.

-Mufin, chodź wreszcie! – grupka mężczyzn koczowała pod mieszkaniem numer sześć w nowszej kamienicy. Po chwili ciszy usłyszeli miauczenie. Jakiś biały kot, szedł w ich kierunku. Oni automatycznie rozeszli się jak morze czerwone przed Mojżeszem. Nikt nie chciał dotknąć kotki, gdyż wiedzieli czym to grozi. Drzwi otworzyły się powoli i stanął w nich długowłosy mężczyzna w samych jeansach. Kotka od razu do niego podbiegła, łasząc się o nogi właściciela. Uśmiechnął się ciepło i wziął ją na ręce, głaskając. Mężczyźni spojrzeli po sobie a później na Mufina. Jeden z nich otworzył usta aby coś powiedzieć, lecz przerwał mu morderczy wzrok który posłał mu ich szef. Wywarczał trzymając kota.

- Jeszcze tu jesteście? Wypier.alać w podskokach do Armandiego! – nie musiał długo czekać na reakcję. Zbiegli po schodach, o mało nie wywalając się jeden o drugiego. On tym czasem na powrót uśmiechnął się niezwykle ciepło do kota. Mówiąc coś do niego niezwykle przesłodzonym głosem, zamknął drzwi od mieszkania.

 

Atena. Oczko w głowie.

Oglądając zdjęcia zmarłej dziewczyny, szczególnie długo przyglądał się jej oczom. Jakby czegoś w nich szukając. Gdy jednak nie znalazł tego, co szukał, odetchnął z odczuwalną ulgą. Kapar podniósł jedną brew do góry.

- Szef martwi się że kogoś zatłuką? – delikatnie się skulił, tak na w razie czego jeśli by Mufin miał zamiar go za to, co najmniej skopać. Lecz długowłosy skinął głową i odezwał się cicho oddając mu zdjęcia.

- Miałbym do Ciebie prośbę. Informuj mnie osobiście jeśli dostaniesz do pochówku dziewczynę z heterochronią iridum. – widząc jego pytający wzrok przewrócił oczyma i wskazał na białą kotkę – Jeśli jej oczy będą podobne do ślepek Ateny, z tym że brązowo, błękitne.

Kapar pokiwał energicznie głową, zgadzając się bez zbędnych pytań. Sprzedał by nawet własną matkę, gdyby zaszła taka potrzeba. Już miał wychodzić, gdy zatrzymał się i spytał.

- A nie lepiej ją odwiedzić i samemu sprawdzić czy wszystko z Nią porządku, dopóki jeszcze żyje? – oberwał kubkiem prosto w ramię na co biegiem wręcz wyparował z mieszkania Cyryla, przewracając się na schodach. A On wziął na ręce swoją kotkę i odburknął wpatrując się w okno.

- Gdyby to było takie proste… 

Cyryl „Muffin” Natter

02.04.1988

Szef gangu Bezimienni i prawa ręka szefa większej mafii Matrioszki.

Swoją kotkę Atenę, traktuje jak swój największy skarb. Nie pozwoli aby stała się jej jakakolwiek krzywda. Obroni ją bez względu na koszt, nawet własnego życia. A pomyśleć że znalazł ją na ulicy.

Nie mówi o swojej siostrze, nie chcąc ją narażać na ewentualne zemsty wymierzone w jego stronę. Nazywa się Code Natter.

Swój gang traktuje jak rodzinę. Są najlepszymi przyjaciółmi i prędzej by umarli niż zdradzili siebie. 

Tatuaże na prawej ręce i ramieniu. Na mostku tatuaż serca, wypuszczającego dym zamiast krwi (Nie chce wyznać co oznacza, ale widać iż ma do niego sentyment). Na kostkach palców, skrót od jego gangu (Tak, to da się skrócić).

Uwielbia wypić, lecz staje się wtedy bardziej potulny niż normalnie (Ale nie jest od razu owieczką).

Dolną wargę, z lewej strony, przyozdabia kolczyk. Oprócz tego nosi dużo łańcuchów (na szyi, przy spodniach). Jak i pasek zrobiony z naboi (wciska kity iż są nadal nabite. Wielu ludzi w to wierzy, co potwierdza jego teorię w głupotę ludzką).

 Nikt nie wie, czym do końca jest. Były przypuszczenia iż wampirem, diabłem, mrocznym elfem, upadłym aniołem. Lecz właściwie do końca nawet On sam o tym nie wie. Oczywiście zazwyczaj udaje iż doskonale wie, ale nigdy nikomu nie powie.

Tamdaradam! Mufin!

Oddaję kotkę Atenę, która jest kotołakiem, do „propozycji postaci”. Ucieszę się niezwykle, jeśli ktoś się Nią zaopiekuje~

Zapraszam do wątków i powiązań.