Człowiek dziś jest, jutro go nie ma.

-Kolba, ty mi powiedź jedno… - blondyn podrapał się po głowie, wpatrując się w uśmiechnięto od ucha do ucha rudzielca. Odchrząknął i kontynuował idąc powoli w jego kierunku.

- … z czego ty się cieszysz? – zatrzymał się jakiś metr od niego, aby wychwycić najmniejsze zawahanie czy też udaremnić ewentualną ucieczkę. Rudy chłopak zaśmiał się niezwykle ciepło. Włożył dłonie w kieszenie spodni i odpowiedział melodyjnie.

- Ze wszystkiego! Ale wydaje mi się iż masz coś innego na myśli, nieprawdaż? – blondyn bez wyrazu skinął głową.

- No bo to mi się kupy nie trzyma. Wiem że jestem nowy, ale… ty jesteś wilkołakiem, co nie? To dlaczego nie masz rodziny czy czegoś takiego? – rudy chłopak ponownie się roześmiał, po czym okręcił wokół własnej osi.

- Mam rodzinę. Bezimienni mówi Ci coś? Ale tak naprawdę, to nie mam prawdziwej rodziny. Mam tylko przebłyski. Krew, dużo dzieciaków, zakonnice, masakra. A później ulica i ulica i ulica. Aż do momentu, gdy dokładnie trzy lata temu znalazłem moją nową rodzinę. – blondyn wyglądał na trochę zdekoncentrowanego. Zmarszczył brwi.

- Masz przecież osiemnaście lat… Czyli byłeś już tutaj mając lat piętnaście? Jak ty właściwie się nazywasz? – podrapał się po głowie, na co rudy chłopak zaśmiał się donośnie. Ruszył w kierunku drzwi, idąc tyłem, tak aby móc puścić oczko mężczyźnie.

- Zgadza się, mam już osiemnaście lat. I tyle do szczęścia powinno Ci wystarczyć~- powiedziawszy zniknął błyskawicznie za drzwiami, ze swoim dźwięcznym śmiechem.

"Jestem nierozgarnięty. Powtórz jeszcze raz."

- Nie dam rady z Tobą wytrzymać. Jesteś wilkołakiem… - ten tajemniczy głosik dobiegający zewsząd, który głodzi zmysły i budzi niepotrzebne wspomnienia. Rudy chłopak rozejrzał się po pustym pokoju. Nic nie widział. Znowu głos się odezwał, tym razem brzmiąc bardziej kobieco.

- Jesteś inny. Jesteś nienormalny. Jesteś gorszy. Zapamiętaj tą lekcję. – uklęknął rozglądając się w koło i próbując dostrzec kogokolwiek. Wyczuć zapach, poczuć podmuch wiatru, cokolwiek. I znowu te dziwne obrazy przewijające się przed oczyma z rozdzierającym krzykiem błagającym o litość. Krzyczały kobiety, mężczyźni, dzieci… Widział krew, morze krwi. Blady księżyc. Zapłakane dziecięce twarze. Czuł ten chłód gdy biegł ulicą i zabijał kolejne osoby. Czy to jego wspomnienia? Teraz siedzi wśród ciał, w pokoju pełnym łóżek. Skulony płacze głośno. Nie rozumie co się stało, nie wie dlaczego wszystko go boli, dlaczego wszyscy nie żyją. Wtedy go uderza iż to On ich zabił. Krzyczy ze wszystkich sił, zdzierając sobie gardło.

Znowu budzi go jego własny krzyk. Wyciera mokre oczy i policzki, po czym patrzy na łzy z pogardą. Zupełnie jakby były jego największym wrogiem. To tylko koszmar. Monotonny koszmar, który pojawia się niemal codziennie. Zwinął się w kłębek, wypatrując wschodu słońca. Wtedy wstanie. Uśmiechnął się delikatnie. Zobaczy się z Bezimiennymi. Pójdzie do swojej ulubionej chińskiej dzielnicy, popatrzeć na te kolorowe światła. Odwiedzi klub w poszukiwaniu przyjaciela, który zapewne ponownie będzie zapijał smutki. A wieczorem, przejdzie się na te puste pola, z dala od świateł ulicy, aby w spokoju podziwiać mieniące się niebo, tysiącem gwiazd. Gdy zasypiał na nowo, już uśmiechał się niezwykle ciepło. Wystarczyło tylko przypomnieć sobie swoje życie. Swoją teraźniejszość. Aby ponownie móc szczerze się uśmiechnąć.

 

"Księżyc - boję się go."

Luca van Houten || Rudy wilkołak od urodzenia|| Osiemnaście lat fizycznie i psychicznie || Łatwiej go znajdziesz po ksywie „Kolba” || Wiecznie wesoły i radosny || Z charakterystycznym błyskiem w zielonych tęczówkach ||Przed pełnią, ucieka w las lub zamyka się w starym bunkrze || Rozgadany || Wszędobylski || Należy do gangu Bezimienni ||

„Jednak gdy wielu się wycofa z tej niesamowitej gry, ja wciąż będę walczył. O to co jest ważne. O to co szalone. O to o czym inni nawet nie pomyślą. Przecież kiedyś muszę zająć chociażby drugie miejsce, czyż nie tak?”

Nic dodać, nic ująć  -  Nie zawsze jest tak, jakbyśmy chcieli  

~~~~~~~~~~~

A więc Kolba wita >D Karta może ulec małej zmianie. Tak na w razie czego piszę. Ostrzegam i zastrzegam. Ah, no i zapraszam!